Wednesday, April 18, 2012

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ (Part 3)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Τ δειλινν φάνησαν μακρόθεν ν καταβαίνωσι τν ράχιν ρχόμεναι α καλυβιώτισσαι γυνακες, α ποιμενίδες κα βοσκίδες τν γροτικν συνοικιν. λθαν φέρουσαι πελωρίους κοφίνους, γεμάτους νθη, λαμπάδας, κηρία κα γγεα μ λαιον, κα πρόσφορα κα μικρς φιαλίδας μ νμα, δηγοσαι νάρια μ τ σάγματα πεστρωμένα δι κιλιμίων κα χραμίων, φορτωμένα τορβάδες κα δισάκκια μ φλάσκας ονου, μ τυρία νωπ ζεματισμένα κα κόκκινα αγά. Κατόπιν φάνησαν σφυρίζοντες λλοκότως δύο τρες βοσκο μ τς γέλας των, τς ποίας δήγησαν παρ τν πότομον κρημνν πρς τν θάλασσαν. Ο τράγοι πήδων π βράχον ες βράχον, π χθον ες χθον, π κοίλωμα ες κοίλωμα, ν τ ρίφια χαριέντως σκιρτντα τρεχον κατόπιν τν αγν βελάζοντα, γαλλόμενα πρς τν νέαν δι ατ πόλαυσιν το γνώστου τούτου πράγματος, τς ζως, κθέτοντα ες τν λιον τ στακτερ στικτ κα λευκ κα μαρα τριχώματά των, ν ο βοσκοί, ψηλοί, ρωμαλέοι, τραχες, φριξότριχες, λιοκαες τν ψιν, τρεχον μπρς κα πίσω μ τς μακράς, σας μ τ νάστημά των, καμπύλας τν λαβν ράβδους των, σοβοντες μετ πολυήχου συριγμο τν δυσάγωγον κα σκιρτητικν γέλην.
 
Τελευταοι φθασαν ο ποιμένες νευ τν μνάδων των, τς ποίας εχον φήσει πίσω ες τς μάνδρας, κομίσαντες μόνον δύο ρνία σφαγμένα. φθασαν συγυρισμένοι, λλαγμένοι, στολισμένοι λοι των, μ καθαρος χιτνας, κοντ βρακία κα ψηλς βλαχόκαλτσες, μ πλατέα ζωνάρια κίτρινα κόκκινα, ξυραφισμένοι κα μ τος λινόχρους καστανος μύστακας γκιστροειδες.
Ταχέως κλινεν μέρα κα λιος δυσεν ες μίαν ράχιν το Πηλίου, ντικρύ, φο π πέντε λεπτ τς ρας εχε μείνει στεφανωμένος μ κυάνεα κα περιπόρφυρα χρυσαυγ νέφη, ντιλαμβάνων διος σην πέδιδε δόξαν κα λάμψιν, κα π δέκα λεπτ κόμη, φο βασίλευσεν, α κτνες τς στέψεώς του μειναν χρυσοφαες, πορφυρίζουσαι, κυανίζουσαι, βάπτουσαι τ βουνν μ ἰῶδες χρμα. Ετα κατλθεν ρέμα π τν πλευρν το ρους νύξ, σπείρουσα παντο τ βαθ κα ρρητον μυστήριόν της κα ο μψυχοι κρότοι κα ψίθυροι τς φύσεως ξηγέρθησαν ες τς ράχεις, ες τος λόγγους, ες τς φάραγγας, κα φρς το βουνο τμίσθη κα συνεστάλη γρ κα τ βλέφαρον το λόφου κατλθε, κα κλείσθη ες ν, βουνόν, ρεματι κα κάμπος. Κα μπαρμπα-Κωνσταντς Ζμαροχάφτης, τρίτος πάρεδρος το χωρίου ν…, το Δήμου Λίτης δν φάνη οδαμόθεν ν ρχεται.
το δ νήσυχος ερεύς, κα φόβος το ν μείνωσι χωρς νάστασιν κα λειτουργίαν. Διότι ελόγως δν δύνατο νευ βοηθο ν εροπρακτήσ. Λειτουργία χωρς να τολάχιστον ψάλτην ναγνώστην δν γίνεται. Ο ποιμένες κα ο βοσκο σαν λοι, ς εκός, ο μόνον γράμματοι, λλ κα λιβάνιστοι ο κακόμοιροι πολλο τούτων.
Τώρα, τί ν κάμουμε;… ρίστε σο πόσχονται σίγουρα μι δουλειά, κ στερα σ φήνουν μς στ μέση! νθρώπους κα κτήνη σώσεις, Κύριε!
λπιζεν ν τούτοις κόμη τι μπαρμπα-Κωνσταντς θ ρχετο. ργοστόλιστος* το πάντοτε, τν ξευρεν. λλ τώρα το σκοτειν κόμη νξ κα μόνον τ στρα λαμπαν νω. λίγ στερον νέτελλεν σελήνη, κα τότε λπς το ν λθ.
Παρλθον δύο ραι κα σελήνη νέτειλε κολοβ π τ σκοτεινν βουνν νω, νερχομένη βραδέως ες τ στερέωμα, κα α τάξεις τν στρων ραιώθησαν π πειρον κα λα σχεδν μαυρώθησαν ες τν διάβασίν της. Παρλθεν κόμη μία ρα. μπαρμπα-Κωνσταντς δν φάνη.
ερες ρχισε ν γανακτ.
συνείδητος! μωρός… μαρτον, Κύριε! «νθρώπους κα κτήνη».
θελε ν στείλ να τν ποιμένων ες τν πολίχνην, πως ζητήσ κα ερ να συλλειτουργν ν το φέρ. λλ ο ποιμένες κα ο βοσκο λοι ρρεγχον ξηπλωμένοι μεταξ τν σχοίνων κα τν κομαρεν, τυλιγμένοι ες τς κάπας των, εχαριστημένοι τι πανλθεν νοιξις κα ερισκαν λιγώτερον παγερν τς γς τν γρασίαν. Κα α γυνακές των πλαγιασμέναι κα αταί, πνωττον λιγώτερον κουστς πισθεν το ερο Βήματος, τυλιγμέναι μ τ χράμια κα τ κιλίμια, τ ποα εχον φέρει πεστρωμένα π τν σαγμάτων τν νων. Κα α κ τς πολίχνης λθοσαι γυνακες, κύπτουσαι π τν καλαθίων των, ξω τς θύρας το ναο, π τν στεγασμένον πρόναον κα ντς τς ξυλίνης κιγκλίδος, λαγοκοιμντο κα αταί. Μόνον ερες νησύχει κα το γρυπνος.
Τ ξέρω γ π ξου τ πλιότερα τ γράμματα, παπά, το λεγεν θει τ Μαθηνώ, δι ν το δώσ θάρρος· τ κανοναρχ κειδ στ ατ το γερο-Φιλιππ, κι γερο-Φιλιππής, πού ν θεοφοβούμενος νθρωπος, θ τ λέ κειδ πως-πως…
Νά δ ρα ν σ κάμουμε κα ψάλτη, Μαθηνώ! πήντησε γελάσας ερεύς.
Ψάλτης δ θ γένω, μόνε κανονάρχος. Μοναχοί μας θά μαστε… Κανένας γραμματισμένος δν εναι γι ν μς γελάσ γιωσύνη σ βρίσκεις τν χο το μπαρμπα-Φιλιππ, κ γ το λέω τ λόγια σα θυμομαι. Νά ξερα π μέσα π τ χαρτ ν διαβάσω, θαρρ πς δ θ τον μαρτία ν ψάλω κα μοναχή μου.
ς τόσον πλησίαζε μεσονύκτιον, κα δν τον λπς ν λθ πλέον μπαρμπα-Κωνσταντός, τρίτος πάρεδρος. ερες δν πεφάσισε ν ξυπνίσ κανένα κ τν βοσκν κα τν στείλ ες τν πόλιν, ς σκέφθη κατ ρχάς, διότι λογάριασεν τι τόσαι λίγαι ραι μενον ως ν ξημερώσ, στε μέχρις ο πάγ ποσταλησόμενος ες τν πόλιν, ζητήσ κα κατορθώσ ν ερ ψάλτην, ωσότου πείσ κα φέρ ατόν, κα φθάσωσιν μο ες τν γιον ωάννην, θ το κριβς δύο ρες μέρα… κα νάστασις πρόκειτο ν γίν τ μεσάνυκτα, κα βραδύτερόν τι.
παπα-Διανέλος σηκώθη στενάζων, εσλθεν ες τν ναόν, κα προσεκύνησεν ες τς βαθμίδας το ερο Βήματος. Εθς κατόπιν του τρεξαν γρια-Μαθην κα θει τ Σειραϊνώ, σημαιοφόρος τν πανηγύρεων. Α δύο γυνακες ρχισαν ν ναζωπυρσι τ φιτίλια, ν ρίπτωσιν λαιον ες τς κανδήλας κα ν κάμνωσιν γκαρδίους σταυρούς. σθάνοντο νέκφραστον χαρν κα γλύκαν ες τ σωθικά των. το νάστασις, νάστασις! Τ πρόσωπον το Δεσπότου Χριστο λαμπε μ γιον φς, δεξι τς ερς Πύλης. μορφ τς Δεσποίνης Θεοτόκου στραπτεν ξ φάτου χαρς ριστερόθεν, κρατούσης τ θεον βρέφος της. ψις το τιμίου Προδρόμου, μ να βόστρυχον τς κόμης φρίττοντα πρς τ νω, ς ν μεινεν νωρθωμένος π τν πρόσψαυσιν το θηριώδους δημίου το ποκόψαντος τν σεβάσμιον κάραν το μείζονος ξ σων γέννησαν κατ φύσιν α γυνακες νδρν, σελαγίζετο κ μυστικς εφροσύνης παραπλεύρως κείνου ο τν φρικτν κορυφν ξιώθη ν χειροθετήσ. Κα γαπημένος μαθητς το κόμη κε, κα συνέχαιρεν π τ ναστάσει, ν κα πτυχή τις μερίμνης συνέστελλε τ ψηλν μέτωπόν του, προβλέποντος τι θρασς ερόσυλος μελλε μετ ο πολ ν τν ρπάσ κ τς κόγχης του δι ν τν μεταφέρ ες θήνας κα τν καθιδρύσ χι ες ναν κα λοκαύτωμα κα θυσιαστήριον, χι ες τόπον το καρπσαι, λλ ες Μουσεον, ψιστε Θεέ! ες Μουσεον, ς ν εχε παύσει ν σκται ες τν τόπον τοτον χριστιανικ λατρεία, κα τ σκεύη ατς ν νκον ες θαμμένον παρελθόν, κα ν σαν ντικείμενον περιεργείας!… λεως γενο ατος, Κύριε!

No comments:

Post a Comment