Wednesday, April 18, 2012

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ (Part 5)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
φο φερε γρο λην τν μέραν το Μεγάλου Σαββάτου, κρ Κωνσταντς Ζμαροχάφτης, τρίτος πάρεδρος κτλ., π τέλους, ς δύο ρας πρ τς δύσεως το λίου, πεφάσισε ν ξέλθ ες τ Λιβάδια, ξω τς πόλεως, που εχε δεμένον τ νάριόν του, δι ν τ λύσ, πως φορτώσ π ατο τν μικρν ποσκευήν του, κα κκινήσ δι τν γιον ωάννην τν Πρόδρομον, καθ ν εχε δώσει πόσχεσιν ες τν παπα-Διανέλον. λλ τότε μόνον νόησεν τι εχε λησμονήσει π τ πρω ν τ λλάξ, τοι ν τ μετατοπίσ ες λλην βοσκήν, κα τ πτωχν τ νάριον δν φαίνετο πολ χορττον, ταν κύριός του τ λυσεν. κ το τρόπου μεθ ο νώρθωσεν λαφρς τ χαμηλωμένα ατιά του, τ ζον φαίνετο ν λπίζ τι φέντης του θ τ μετέθετε τέλος ες λλην βοσκήν, λλ μπαρμπα-Κωνσταντς τ δήγησεν ες τν οκίαν του, που φόρτωσεν πάνω του να πενιχρν τορβάν, περικλείοντα τρόφιμα, πέστρωσεν π το σάγματος παλαιν ξεθωριασμένον κιλίμιον, κα ναβς διος κάθισε μονόπλευρα π ατο.
 
καμε τν σταυρόν του κ ξεκίνησεν. λλ δν ργησε ν καταλάβ τι τ ζωντόβολον, νεκα το γήρατος κα τς μετρίας τροφς τν ποίαν εχε λάβει, δν θ ντεχε καλς ες τν μακρν δοιπορίαν, κα τι θ το κανν ν μαραζώσ τν ναβάτην. μα φθασεν ες τν πάνω ι-Γιαννάκην, ο μακρν τς πόλεως, κατέβη κα πεφάσισε ν δηγ τ νάριον πεζς βαίνων. λλ κα πάλιν τ ζον δν βάδιζε καλς, μ λους τος κτύπους σους το κατέφερε μ μίαν λεπτν βέργαν ες τ πίσω του. πεφάσισε λοιπν ν παλλαγ τς συντροφίας, τις θ το μλλον βάρος βοήθεια δι ατόν, κα ν δέσ κάπου τ ζον δι ν τ φήσ ν βοσκήσ. ζήτησε μέρος κατάλληλον δι ν τ δέσ, λλ δν ερεν ες τν πάνω ι-Γιαννάκην πλουσίαν βοσκήν. Κατέβη πίσω ες τν Κάτω ι-Γιαννάκην, λλ φο κ κε δν ερεν κανν χόρτον, διηυθύνθη πώτερον κάπου ες τν θέσιν ρμο Χωριό, κ κε δεσε τέλος τ ζον ες τν ρίζαν γρίου δένδρου, ντς σπάρτου γρο κα πλησίον ες να φράκτην. Ατς δ φορτώθη ες τν μον τν τορβν κα τ κιλίμιον, βαλεν πισθέν του ες τν μέσην μικρν κλαδευτήρι, κα κρατν τν λεπτν ράβδον του, ξεκίνησε πεζός. Εχε χασομερήσει σωστν μίαν ραν ες λας ατς τς φροντίδας.
«Τώρα, επε μέσα του, εναι καιρς ν τ βάλω στ πόδια, δι ν μ νυχτώσω (κα πάλιν θ νυχτώσω), κτς ἐὰν πομείνω· λλ ν πομείνω δν πρέπει, γιατ δωκα πόσχεσιν το παπ.» Οτως επε κα οτως καμε. Κα ρχισε ν κόφτ δρόμον μ λα τ ξήκοντα τη του, μ λον τ δημογεροντικν κα προεστάδικον τς διαίτης κα το θους του, τ βραχ νάστημα, τ χρν λεπτόδερμον κα καταπονημένον πρόσωπον, κα μεθ λον τ κανονικόν, καίτοι παλαιν κα φθαρμένον τς βράκας κα το φεσίου. το παλαις γεωργοκτηματίας π οκογένειαν, μ λα τ κτήματά του νυπόθηκα, κ τν πλοϊκν κείνων τος ποίους ερε λείαν εκολον κα καλν ρμαιον πληστος κα διοτελς πανουργία τν παντοπωλν, μικρεμπόρων κα τοκιστν τς χθές, τν νεοπλούτων τς σήμερον, κατ πόλεις κα κώμας.
μπαρμπα-Κωνσταντς νέβη τς Βίγλες κα φθασεν ες το Κφαντώνη τ Καλύβι, ετα κατέβη ες τ ρέμα, τ συνορεον πρς τ Λεχούνι, που ερίσκεται νερόμυλος το Δήμου το Βλάχου, κ κεθεν ρχισε ν ναβαίν τν μικρν νήφορον το γίου Χαραλάμπους.
λιος εχε δύσει, ταν φθασεν ες τν κορυφν το βουνο, κα ντικρ το βραχώδους κα ποτόμου ρους, που κεται τ μικρν διαλυμένον μονύδριον. παπα-ζαρίας Σύγκελλος, γούμενος το ρήμου δελφότητος μοναστηρίου, οδν λλο χων πνευματικν ποίμνιον εμ μίαν πέργηρων καλογρααν νενηκοντοτιν κα να χρηστον ποτακτικν λικιωμένον, ναυαγν το κόσμου κα πόχηρον, εχεν ξέλθει ες τ πρόθυρα τς μονς, κα βλεπε τς τελευταίας κτνας το λίου πιχρυσούσας διά τινας στιγμς κόμη τς κορυφς τν νατολικν πέναντι ρέων, ταν εδε τν μπαρμπα-Κωνσταντν ν προκύψ πισθεν τς τελευταίας αμασις, τς χαραττούσης κατέρωθεν τν δρόμον.
Πο σ ατ τν κόσμο, κρ Κωνσταντέ;… Σν τ χιόνια!
Ελογετε, πάτερ!… Κα μπαρμπα-Κωνσταντός, φο καμε τν σταυρόν του τρίς, ποβλέπων πρς τ ερν το γίου Χαραλάμπους, ρχισεν σθμαίνων ν διηγται πς παπα-Διανέλος Πρωτέκδικος κλήθη π τος βοσκος κα ποιμένας ν κάμ νάστασιν κα ν λειτουργήσ πάνω ες τν γιον ωάννην τν Πρόδρομον, πς κάλεσε κα ατόν, τν κρ Κωνσταντόν, ν πάγ ν τν βοηθήσ, πς παπς ερίσκετο π τς πρωίας, πίσω ες τν γιον ωάννην, χωρς ν χ λλον βοηθν συλλειτουργόν, πς ατός, κρ Κωνσταντός, ργοπόρησε ν κκινήσ, νεκα το ναρίου του, τ ποον δν ντεχεν ες τν δοιπορίαν, κα θελε κάθε τόσον λλαγμα βοσκς (κα Θες δν εχε ρίξει τ τος κενο φθόνους βροχάς, στε ν πάρχ δαψίλεια βοσκς ες τ Λιβάδια), κα τέλος, πς κρ Κωνσταντς ερέθη ες τν νάγκην ν ποφασίσ ν πάγ πεζς πάνω ες τν γιον ωάννην δι ν μ γελάσ τν παπάν, πειδ εχε δοσμένον τν λόγον του, ν πάγ ν τν βοηθήσ.
Μ τώρα νύχτωσες… θ νυχτώσς… επεν ιχαραλαμπίτης ερεύς· πς θ πς ς κε;… εναι μιάμιση ρα δρόμος κόμα… κα τ φεγγάρι θ ργήσ τρες ρες ν βγ… σκοτίδι*, σβος.
Πς ν κάμω; επεν μπαρμπα-Κωνσταντός, στις ρχισεν εθς ν κν κα ν διστάζ.
Σκοτίδ σβος1, πανέλαβεν παπα-ζαρίας, τ φεγγάρι θ ργήσ τρες ρες… πς θ πς ς κε, μοναχός σου;… Κακοστρατιά, κλεφτότοπος… θ πέσς σ κανένα γκρεμν ν κατασκοτωθς.
Τί μ συμβουλεύεις, γέροντα, ν κάμω;… επε ψοφοδες μπαρμπα-Κωνσταντς πάρεδρος.

No comments:

Post a Comment