Wednesday, April 18, 2012

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ (Part 6)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
παπα-ζαρίας σκέφθη πρς στιγμήν, λλ ψις του δν ξέφραζε πνευματικόν τι. σως λεγε μέσα του: «Τί θελα, τί γύρευα γ ν το π τέτοια πράματα ν τν δειλιάσω;… Ατς εναι τοιμος… φορμ γύρευε ν μείν μς στ μέση… κα ν κάμ νάσταση στν γιο Χαράλαμπο».
 
Ετα επε μεγαλοφώνως:
Τί ν σο π κ γώ; σες πτε κα δίνετε πόσχεση, κ στερα δ ξέρετε ν σηκωθτε μ τν ρα σας τολάχιστον, ν πτε κε πο χετε δώσει λόγο… κι λλος ς καρτερνα πρμα πο σο εναι κοπιαστικ κα δύσκολο, π ρχς πρέπει ν τ συλλογίζεσαι, ν τ μετρς καλά, ν μ δίνς τ λόγο σου… Τί δουλει εχες, σύ, νοικοκύρης νθρωπος, ν τρέχς στ κατσάβραχα, πάνω στν ι-Γιάννη, γι ν κάμς Πάσχα;… Δν ξερες ν ρθς στν ι-Χαράλαμπο;… Τί σ κάμω γώ;… δ θελ χρησιμέψς… θελ ψάλουμε μαζ τν νάσταση, θελ λειτουργηθς μι χαρά, κα μυζήθρα κα τ χλωρ τυρ δν θελε μς λείψχω κ κενο τν χαΐρευτο τν ποτακτικό μου τ Γαβριήλ, πο δ φελ τίποτε… χω κα τ γρι τν Επραξία, να σωρ κόκκαλα, νά χουμε τν εκή της… τρες κοκοι! Μ ο βοσκοί, ς εναι καλά, τς καλς μέρες ρχονται, μς κάνουν γενιά*… μόνον φέτος πο μς πρε τος πλιότερους παπα-Διανέλος, πίσω στν ι-Γιάννη, λλ μένουν κάτι λιγοστοί…
νταθα λθεν ες τν παπα-ζαρίαν πειρασμς ν κρατήσ τν κρ Κωνσταντν ες τν γιον Χαράλαμπον, φήνων τν παπα-Διανέλον νευ βοηθο, δι ν τν κδικηθ διότι το φρεσε τος πλείονας τν βοσκν του. λλ δν τ χώρησεν συνείδησίς του, κα ντονώτερον ξηκολούθησε:
Τώρα, πως κα ν τ κάμς σχημα εναι… μ τ καλύτερο εναι ν τραβήξς τ δρόμο σου ν πς… δωκες τ λόγο σου… εναι μεγάλη μαρτία ν φήσς τν παπ χωρς βοηθό, τέτοια μεγάλη μέρα.
μπαρμπα-Κωνσταντς δν πέσπα τ βλέμμα π τς κυανς κα κοκκίνας άλους τς θυρίδος το ερο Βήματος, τις φαίνετο προσελκύουσα ατν ς μαγνήτης, κα νοερς συνέκρινε τν σχετικν νάπαυσιν, ν θ εχεν ες τν γιον Χαράλαμπον, που θ ερισκε ζεστν κελλίον μ φθονον πρ κα καφν πρ τς ναστάσεως, μ γάλα κα αγ μετ τν λειτουργίαν, κα διπλον θαλπερν κα ναπαυτικν πνον πρ κα μετ τν κολουθίαν, μ τν ρημίαν, μ τος βράχους, τος σχοίνους κα τς κομαρις το γίου ωάννου το Προδρόμου, που θ πρχε μόνον παιθρον νεπαρκς πόστεγον κα παραπολλ δρόσος πρωιμωτέρα στε ν εναι πιθυμητή.
Μ στέκεσαι καθόλου, πανέλαβεν ιχαραλαμπίτης· τράβα, γιατ θ νυχτώσς, κα θ ργήσ τ φεγγάρι ν βγ.
Τώρα νύχτωσε πο νύχτωσε, επεν ποφασιστικς μπαρμπα-Κωνσταντός· καλύτερα εναι ν καθίσω πρς ρα ν ξεκουραστ, ς πο ν βγ τ φεγγάρι…
Κα στερα;
στερα πηγαίνω μ τ φεγγάρι.
Μ θ πς;
Θ πάω.
Ξέρεις καλ τ δρόμο;
Τί θ π;… Μπορε ν χω χρόνια ν πάω, μ τν δρόμο τν θυμομαι… Κ πειτα, ν ρθ κανένας π τος ξωμερίτες* φίλος μου…
!
Θ τν παρακαλέσω ν μ πά λίγο παραπάνω, επεν μπαρμπα-Κωνσταντός.
στε δν ξέρεις καλ τ δρόμο;
χι λλ
Φοβσαι τ στοιχειά; κάγχασεν ερεύς.
Θες ν φυλά… δν φοβομαι τίποτε μ τν δύναμιν το Θεο… μ συντροφι εναι πάντα καλύτερη.
ς εναι, δν μπορ ν σ διώξω… μβα μς στ κελλ ν ξεκουραστς, κα σ βγ τ φεγγάρι, ν πς…
Ελόγησον.
μπαρμπα-Κωνσταντς εσλθεν ες τ κελλίον, κ ξηπλώθη π το χαμηλο πεστρωμένου σοφ*, μ τος πόδας πρς τν στίαν, που καιεν σθενς πρ τοιμόσβεστον. μπαρμπα-Κωνσταντς σκεπάσθη μ τ κιλίμι τ ποον κόμιζε, κα μετ λίγα λεπτ πεκοιμήθη. το δ δη νύξ.

No comments:

Post a Comment