Wednesday, April 18, 2012

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ (Part 4)


ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Τέλος, δν το λπς ν λθ κρ Κωνσταντός, κα φειλον κ τν νόντων ν ψάλωσι τν κολουθίαν. Α κ τς πόλεως γυνακες, μία μετ τν λλην, ποτινάξασαι τν πνώδη νάρκην, εσλθον ες τν ναΐσκον. Α κ τν γρν ποιμενίδες δν ργησαν ν ξυπνήσωσιν, δ παπα-Διανέλος ξλθε πρς στιγμήν, κα λαβν τεμάχιον παλαις σανίδος κα σφυροειδς ξύλον, κατεσκεύασεν ατοσχέδιον σήμαντρον, διότι φε! δν πρχε πρ πολλο κώδων, στις ν ξυπν τος πρ αώνων κοιμηθέντας κα ν συγκιν τν κόνιν τν π γενεν κοιμηθέντων κατοίκων τς πάλαι ποτ παρξάσης πόλεως. Δι το σημάντρου τούτου ρχισε ν κρού ερες ες τροχαίους πρτον (τν δάμ, δάμ, δάμ) ετα ες άμβους (τ τάλαντον, τ τάλαντον), κα ν ξυπν τς μεσονυκτίους χούς. Ο βοσκο νωτισθέντες τν μονότονον χον τινάχθησαν δι μις πάνω, πέταξαν τς κάπας των, νίφθησαν κα τρεξαν ες τν κκλησίαν, κρατοντες τς λαμπάδας των. ερες βαλεν ελογητόν, ψαλε μόνος του τν παννυχίδα, λον τ Κύματι Θαλάσσης, θυμίασεν, καμεν πόλυσιν, ετα φορέσας πιτραχήλιον κα φελόνιον, ναψε μεγάλην λαμπάδα, κα βαστάζων ατν ξλθεν ες τ βημόθυρα κα ρχισε ν ψάλλ μεγαλοφώνως τ Δετε λάβετε φς. Ο βοσκο ναψαν τς λαμπάδας των, μοίως κα α γυνακες, κ ξλθον λοι ες τ προαύλιον, το ερέως κρατοντος τήν τε νάστασιν κα τ Εαγγέλιον μετ το θυμιατο, κα ψάλλοντος, Τν νάστασίν σου, Χριστ Σωτήρ. Ετα ερ εκν κα τ Εαγγέλιον, πετέθησαν π τς πεζούλας, κπληρούσης χρέη τρισκελίου, φ ς α γυνακες εχον στρώσει μεταξοϋφς μακρν προσόψιον. ερες νέγνω ργ τ κατ Μρκον Διαγενομένου το Σαββάτου, ετα θυμιάσας κα κφωνήσας τ Δόξα τ μοουσί, ρχισε ν ψάλλ λαμπρ τ φων τ Χριστς νέστη. φο τ ψαλε τρς διος, κα ν παξ δς δύο τν βοσκν, οτινες δν σαν μν πλέον γραμματισμένοι π τος λοιπούς, λλ εχον λιγώτερον τραχεαν τν προφορν κ «γύριζε κάπως γλσσά των», λαβε θάρρος κα θεια-Μαθην κα τ ψαλεν παξ, μοίως κα θει τ Σεραϊνώ, ν τ Καλλιοπ κα τ γλα κα ννούδα κα λλαι γυνακες πνιγον τος καγχασμούς των ες τς παλάμας, μ τς ποίας ς δι κουσίου φιμώτρου εχον περιλάβει τ στόματά των.
 
Τελευταον ες πισφράγισιν τ ψαλε πάλιν ερεύς, κα ετα επε τ Ερηνικά. Μεθ , ναλαβν τν νάστασιν κα τ Εαγγέλιον, εσλθεν ες τν ναόν, κολουθούμενος π το λαο. ψαλε τ ναστάσεως μέρα κα τ δύο τροπάρια τς πρώτης δς, κολούθως εσλθεν ες τ ερόν, κα ξελθν πάλιν, λαβε καιρόν*, κα πάλιν εσλθε, κα ρχισε ν φορ λην τν ερν στολήν του. ψαλμδία εχε διακοπ ξ νάγκης. θεια-Μαθην πλησίασεν ες τν γερο-Φιλιππήν, πρωτοκάθεδρον τς τάξεως τν ποιμένων, κ δοκίμασε ν κανοναρχήσ πρς ατόν.
Ψάλε, γερο-Φιλιππή, «Καθαρθμεν τς ασθήσεις».
λλ το γερο-Φιλιππ δν γύριζεν γλσσά του ν επ Καθαρθμεν τς ασθήσεις.
Τότε θει τ Μαθην ρχισε σιγ-σιγ ν ψάλλ:
Καθαρθμεν τς ασθήσεις κα ψόμεθα, τ προσίτ φωτ τς ναστάσεως, κτλ.
Εναι ληθς τι κριβς προφορ ες τ στόμα της το Καθαρθμεν τς σθήσεις κ οψόμεθα
Ατ τ επαμε, βλοημένη, κραξεν ερες π το ερο Βήματος. Δετε πόμα πίωμεν καινόν, εναι τώρα.
! Ναί, καμεν θει τ Μαθην κα ρχισε:
Δετε πόμα πίουμιν κινόν
λλ ερεύς, στις ξηκολούθει ν νδύηται, νόησεν τι τν προσκομιδν πρεπε ν ναβάλ, τν κολουθίαν ν διακόψ. Κα τατα μν πεδέχοντο οκονομίαν, λλ δν βλεπε πς θ τ κατάφερναν ες τν λειτουργίαν.
φόρει ν καστον τν μφίων κ ψιθύριζε τ διατεταγμένα λόγια:
«γαλλιάσεται ψυχή μου π τ Κυρί, νέδυσε γάρ με μάτιον σωτηρίου κα χιτνα εφροσύνης περιέβαλέ με. ς νυμφίον περιέβαλέ με μίτραν κα ς νύμφην κατεκόσμησέ με κόσμ
Ετα ρχιζε ν ψάλλ τ τροπάρια το Κανόνος:
Νν πάντα πεπλήρωται φωτός, ορανός τε κα γ κα τ καταχθόνια
Ετα πάλιν, φορν τ πιτραχήλιον πεψιθύριζεν: «Ελογητς Θες κχέων τν χάριν ατο π τος ερες ατο, ς μύρον π κεφαλς τ καταβανον π πώγωνα…»
Κα πάλιν ψαλλε:
Χθς συνεθαπτόμην σοι Χριστέ, συνεγείρομαι σήμερον ναστάντι σοι
Ετα φορν τ περιζώνιον, λεγεν:
«Ελογητς Θες περιζωννύων με δύναμιν, κα θετο μωμον τν δόν μου.» περνν τ ν πιμάνικον, πήγγελλεν: « δεξιά σου χερ Κύριε, δεδόξασται ν σχύι…»
Κα διακόπτων τοτο, ψαλλε τν καταβασίαν:
Δετε πόμα πίωμεν καινόν, οκ κ πέτρας γόνου
φο μως νεδύθη τν ερατικν στολν λην, ξλθεν ξω κ χοροστάτησε, κ ψαλεν διος λον τν Κανόνα, μελλε δ ν μεταβ ες τος Ανους κα ν ρχίσ τν σπασμόν, ταν ες τν βοσκν, στις εχεν ξέλθει, δι ν δ πς εχον α αγές του, πανλθεν ες τν ναΐσκον κα νήγγειλεν τι κάποιος φωνάζει βοήθειαν μέσα π το Χαιρημον τ ρέμα, κα τι εναι βαθι κάτω κα δν τν εδε, μόνον τν φωνήν του κουσεν.
ερες στράφη.
Τί τρέχει;
Δ ξέρου τί ν εναι, επεν βοσκός… βαθι κάτ χουϊάζει… «πο εσαστε, πο εσαστε;» Ν πάρου μι λαμπάδα ν πάου ν δ;
Ν πς.
Δύο τρες λλοι νεαρο βοσκο κα ποιμένες λαβον μέσως τς λαμπάδας των κι τρεξαν ξω.

No comments:

Post a Comment