Wednesday, April 18, 2012

ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟΣ ΨΑΛΤΗΣ (Part 7)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Τ κελλίον που εχεν εσέλθει μπαρμπα-Κωνσταντς το τ ν κ τν δύο σα κράτει γούμενος, τ ποον χρησίμευεν μα ς προθάλαμος, ς μαγειρεον κα ς πρόχειρον «ρχονταρίκι». Μόλις εχεν ποκοιμηθ γηραις πάρεδρος, κα εσλθεν ποτακτικς Γαβριήλ, μ σπρον κιουλάφι, μ ζωστικν πάνινον ξεθωριασμένον κα χωρς ράσον, κρατν λυχνίαν μ τν ριστεράν, καυσόξυλα κα χαμόκλαδα μ τν δεξιάν.
 
λλος μουσαφίρης πάλε! γόγγυσεν μα εδε τν κρ Κωνσταντν κοιμώμενον· κουτσο-στραβο στν ι-Παντελέημονα! Ελόγησον, πατέρες!
κρέμασε τ λυχνάριον π το πτερυγίου τς στίας, γονάτισε κα ρχισε ν ξανάπτ τν φωτιάν, κα ξηκολούθησεν:
π πο μ τ καλό, ατς πάλε! ς εν καλ ο χριστιανοί! Τ ποτήρια ξεπλύνετε, κα ο παδες ς κερνον. Ζήτω κρασοκατάνυξις! ελόγησον, πατέρες!
κυψεν ες τν στίαν κα ρχισε ν φυσ δι φυσητρος κ καλάμου. Ετα πανέλαβεν:
«δωκας γούμενε, τν καλογήρων διακόνημα…»
ψαλε τοτο ες χον τέταρτον, μεθ ες πεζν λόγον προσέθηκε:
Πο τος βρίσκει, γέροντάς μου, κα τος μαζώνει! Τρέχα, Γαβριήλ. Καφέδες, Γαβριήλ. Κα ν φερναν τίποτε πρόσφορα, τ λάχιστο! Μ ατο ρχονται δεια τ χέρια. «Το κελλάρη δωκας κλειδι ες τ χέρια του» (τοτο τ επε ψαλτά· ετα χμα). Βάστα, γερο-Γαβριήλ. Σν εσ ββάς, βάστα!
Τν στιγμν κείνην, μπαρμπα-Κωνσταντς καμε κίνησίν τινα, μισοξύπνησε, κ γύρισεν π τ λλο πλευρόν.
Χαλάλι ν το γίν! γόγγυσεν πάτερ Γαβριήλ. Νυστασμένος μς λθε, νθρωπος. Θέλω ν ξέρω, ατοί, κάτω στ χωριό, δν κοιμονται τάχα, δν χουν σπίτια, δν χουν κάμαρες; Κινον δύο ρες δρόμο κ ρχονται στν ι-Χαράλαμπο γι ν κοιμηθον; Ταμάμ*! Ελόγησον, πατέρες…
Κα ετα ψαλε:
«Δίδει τν ονον λιγοστόν…»
λλ μπαρμπα-Κωνσταντός, καίτοι στραφες π το λλου πλευρο, δν πανερε τν πνον, λλ νασηκωθες π το γκνος, γύρισε βλέμμα πρς τν μοναχν κα τν ρώτησε:
Τί ρα εναι, πάτερ;
Τί ρα;… ρα πο νύχτωσε… ρα πο φέγγουν τ στέρια…
Τ φεγγάρι δ βγκε κόμα;
Τί ν σ κάμ τ φεγγάρι, χριστιανέ μου;… Τ φεγγάρι δν κόβει μονέδα…
Περιμένω ν βγ τ φεγγάρι γι ν φύγω, κα γι ατ σ ρωτ, επεν σύχως μπαρμπα-Κωνσταντός.
Ν φύγς;… γι πο, ν θέλ Θεός;
Δν ρθαν τίποτε ξωμερίτες π τ καλύβια;
Μο κάνουν τ χάρη ν μ ρθον, επεν Γαβριήλ. Σο φέρνουν να πρόσφορο κα σο φαρμακώνουν* μι κόττα λάκερη· σο φέρνουν λίγο νμα, κα σο δειάζουν μι δαμιτζάνα σωστή…
* * *
Τν στιγμν κείνην κούσθη φων το γουμένου π τς θύρας το κελλίου.
! ξυπνητς εσαι, κύριε πάρεδρε, λεγεν παπα-ζαρίας· κ γ νόμισα, τι Γαβριλ μιλοσε πάλι μοναχός του, καθς τ συνηθίζει. Καλ πο πιασε κουβέντα μ νθρωπον.
Χμ… Γχ… πνιξε τος γογγυσμούς του μέσα του Γαβριήλ. Ετα ψιθύρ τ φων προσέθηκεν: Ελόγησον, πατέρες!
Δν κοιμήθηκα καθόλου, γέροντα, πήντησεν μπαρμπα-Κωνσταντός, στις πράγματι δν νθυμετο ποσς ν εχε κοιμηθ χι.
Κα δν κουσες τν Γαβριλ ν μιλ μοναχός του;…
Δν τν κουσα… σως ν κλεψα ναν πνον σα μ να Πιστεύω.
Περιμένω τος βοσκούς, που εναι φθασαν, επεν ιχαραλαμπίτης ερεύς· μα λθουν, γ διος θ ποχρεώσω ναν π ατος ν σ συντροφέψ γι πάνου…
Ελόγησον, επεν μπαρμπα-Κωνσταντός, στις δν τ πεθύμει διακας μέσα του.
ς πο ν λθουν, πανέλαβεν παπα-ζαρίας, πειδ συνηθίζω κα διαβάζω τς Πράξεις ποβραδύς, κατ τ παλαιν Τυπικόν, ν πάρουμε ναν καφέ, κα ν μ συντροφέψς, ν γαπς, ες τν κκλησίαν, δι ν μ βοηθήσς ν διαβάσουμε μαζ τς Πράξεις2.
Εχαρίστως, επεν μπαρμπα-Κωνσταντός.
Τς διαβάζω γ τς Πράξεις, γόγγυσεν Γαβριήλ, στις ζήλευεν μα βλεπεν κτακτον βοηθν ψάλτην ν τ ναΐσκ.
σύ, Γαβριήλ, θ κάμς περισσότερα λάθη π σες λέξεις εναι τυπωμένες μς στ βιβλίο. Μόνον ν μς κάμς δύο καλος καφέδες, διορρυθμίτικους3, κα ν μς τος φέρς π κε. ρίστε, κρ Κωνσταντέ, ν περάσουμε στ κελλ τ λλο.
μπαρμπα-Κωνσταντς γέρθη, λαβε τν ράβδον του, τν τορβν κα τ κιλίμι κα μετέβη ες τ κελλίον το πατρς ζαρία.

No comments:

Post a Comment